Julie Mehretu
Julie Mehretu (ur. 1970 w Addis Abeba[1]) – amerykańska artystka współczesna.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w 1970 roku w Etiopii. Jej matka była amerykańską nauczycielką, ojciec etiopskim wykładowcą akademickim. W 1977 roku rodzina Mehretu emigrowała z Etiopii i zamieszkała w East Lansing, gdzie jej ojciec podjął pracę jako nauczyciel w Michigan State University[2][3]. Ukończyła szkołę artystyczną Kalamazoo College, studiowała też przez rok w Université Cheikh Anta Diop w Dakarze. Po ukończeniu studiów w 1992 roku przeniosła się do San Francisco, a następnie do Nowego Jorku, gdzie mieszkała przez 3 lata. Po tym okresie podjęła naukę w Rhode Island School of Design[3].
W 1999 przeprowadziła się do Nowego Jorku. Jej prace pojawiały się na wystawach zbiorowych, m.in. w Museum of Modern Art (wystawa "Greater New York", 2000 r.). W 2001 roku w galerii Project odbyła się jej pierwsza solowa wystawa w Nowym Jorku; obrazy sprzedano jeszcze przed wernisażem za ok. 50-60 tysięcy dolarów każdy[3].
W kolejnych latach jej prace wystawiano m.in. w Muzeum Brytyjskim (wystawa grupowa "From Picasso to Julie Mehretu", 2010), St Louis Art Museum (wystawa indywidualna, 2005), Deutsche Guggenheim (wystawa indywidualna 2009) i Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku (wystawa indywidualna, 2010)[4].
Od 2000 roku jej partnerką życiową jest artystka Jessica Rankin[1], z którą wychowuje syna, Cade Eliasa Mehretu-Rankina (ur. 2005)[3].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]W 2005 roku otrzymała nagrodę MacArthur Fellowship (nazywaną niekiedy grantem geniuszy)[5].
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Mehretu znana jest z malarstwa wielkoformatowego[4]. W swojej twórczości łączy malarstwo z rysunkiem – nakłada na siebie kolejne warstwy przezroczystej farby, a następnie wykonuje w nich rysunki[6]. W pracach umieszcza drobne symbole, np. symbole geometryczne, flagi, znaki architektoniczne itp.[7] W swojej twórczości inspiruje się kaligrafią, komiksem, malarstwem pejzażowym, kartografią, graffiti i barokiem[6][7]. Do jej prac należą m.in. Konstrukcja empiryczna. Stambuł (305 x 457 cm, 2003 rok), Różowe wniebowstąpienie (2002), Stadiony I (2004), Entropia (przegląd) (2004), The Eye of Ra (431 x 575 cm, 2004 rok)[6][7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b She Can't Be Bought [online], NYMag.com [dostęp 2016-09-03].
- ↑ Hilarie M. Sheets, Industrial Strength in the Motor City, „The New York Times”, 11 listopada 2007, ISSN 0362-4331 [dostęp 2016-09-03].
- ↑ a b c d Big Art, Big Money [online], The New Yorker [dostęp 2016-09-03].
- ↑ a b White Cube, Artist | White Cube [online], whitecube.com [dostęp 2016-09-03].
- ↑ She can't be bought, but you can give her money [online] [dostęp 2016-09-03].
- ↑ a b c Uta Grosenick (red.), Art Now Vol 2 Nowy przegląd sztuki współczesnej, 2008, s. 182, ISBN 978-83-89192-48-6.
- ↑ a b c Susie Hodge, Przewodnik po sztuce współczesnej, Wydawnictwo Arkady, 2014, s. 172, ISBN 978-83-213-4831-5.